ਓਲ੍ਹਾ ਚੋਲ੍ਹਾ

ਲੋਕੀ ਕਿਹੰਦੇ ਦੁਨਿਯਾ ਬੰਦੇ ਦਾ ਪਾਰਸ਼ਾਵਾਂ ਹੈ
ਰੋਗ ਮਿਟਣ ਤੇ ਖੁਸ਼ ਹੋਣਾ ਤੇ ਰੋਗ ਲਗਣ ਤੇ ਲਬਣਾ ਕੋਈ ਸਹਾਰਾ ਹੈ
ਜਦੋਂ ਸਾਹ ਚੱਲੇ ਰੱਬ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਹੈ
ਤੇ ਸਾਹ ਮੁਕਣ ਦਾ ਕਿ ਡਰ, ਲੈ ਕੇ ਤੁਰਨਾ ਨਾਲ ਜੋ ਯਾਦਾਂ ਹੈ
ਓਹਨਾ ਨੇ ਹੀ ਸਮਾਂ ਗੁਜ਼ਾਰ ਦੇਣਾ, ੮੪ ਲਖ ਜੁਨਾਂ ਤਾਂ ਬਸ ਬਹਾਨਾ ਹੈ
ਤਕਦੀਰ ਨੂ ਓ ਯਾਦ ਸੀ, ਓਹਨੇ ਵੇਖੇਯਾ ਆ ਸੁਪਣਾ ਸੁਹਾਣਾ ਸੀ
ਤੁਰੇਆ ਓ ਜਾਂਦਾ, ਊਡਿਯਾ ਓ ਜਾਂਦਾ, ਕਰਦਾ ਗੱਲਾਂ ਨਾਲ ਹਵਾਵਾਂ ਸੀ
ਇਕ ਏਹ੍ਸਾਸ ਹਿਜਰ ਦਾ ਸੀ ਕੋਲ ਓਹਦੇ
ਮੁਹਾਜਿਰ ਸੀ ਓ, ਰੱਬੀ ਬੰਦਿਸ਼ਾਂ ਨੂ ਸਮਝ ਨਾ ਸਕੇਯਾ
ਤੇ ਮੰਦਰਾਂ, ਮਸੀਤਾਂ ਵਿਚ ਮੰਗਦਾ ਓ ਦੁਵਵਾਂ ਸੀ
ਕੈਸੀ ਹੈ ਏ ਦੁਨਿਯਾ, ਕਿਹੋ ਜਹੇ ਖੇਡ ਨੇ ਇਹਦੇ,
ਪਹੇਲੀਆਂ ਬੁਝੌਂਦਾ, ਓ ਫੁਟਕਲਾਂ ਨੂ ਸਹਾਰਦਾ ਸੀ
ਇਕ ਰੋਜ਼ ਬੂਤਪਰਸਤ ਨੂ ਜਾ ਪੁਛੇਯਾ

Do NOT forget to read the complete post !

Birha Ra

I am not good at writing poems or metaphorizing the simple things and making them vague, but here's something I tried writing, in early 2007, and this sketch I made, goes well with the poem :)

Poem removed due to copyrights fear. 
Singh 2012.

So, that's pretty much all of it.

Now, read it, don't steal it !

Singh (ਸਿੰਘ)